Annemarie Wensink doet mee voor GroenLinks in het politiek café wat Vrouwen en IJsselstein organiseert op vrijdag 28 februari, in de bibliotheek de Poorter. Annemarie is jaren lid van GroenLinks en werkzaam in de zorg. Zij zal het GroenLinks geluid laten horen ver de positie van vrouwen in de samenleving en zeker m.b.t. de decentralisatie van de zorg. Zie onderstaand haar verhaal. Meer informatie is te vinden op de website van Vrouwen & IJsselstein. www.vrouwenenijsselstein.nl Kom vooral kijken, luisteren en mee debatteren!

Annemarie Wensink (Groen Links) vindt dat van Rijn kansen mist!

Groen Links zal vertegenwoordigd worden bij het politiek café door Annemarie Wensink.

Zij heeft geen foto in kunnen leveren, maar we ontmoeten haar vrijdag bij het debat.

Dit is haar introductie:

Ik ben Annemarie Wensink en woon ruim 8 jaar in IJsselstein, ik ben al 35 jaar in de jeugdhulpverlening en de zorg werkzaam.

Ik werk nu voor s’ Heerenloo en ben leidinggevende van een woonproject voor mensen met een niet aangeboren hersenaandoening en daarnaast leidinggevende van een aantal teams die hulpverlening bieden aan gezinnen en hun kinderen met een licht verstandelijke beperking ( met allerlei bijkomende problematiek).

Ik heb 4 volwassen zonen en mijn partner heeft 2 zonen.

Ik ben jarenlang intensief mantelzorger geweest en sinds kort voor mijn broer die een herseninfarct heeft gehad en alleen woont in Arnhem.

Zo ben ik dus gepokt en gemazeld wbt de zorg en ik kan mijzelf met recht een ervaringsdeskundige noemen wat betreft de zorg en de jeugdhulpverlening.

Daarom sta ik met volle overtuiging achter de standpunten van Groen Links aangaande de de WMO en jeugd en de langdurige zorg.

Ik maak me grote zorgen over wat de gevolgen kunnen zijn van alle stelselherzieningen en de daarmee gepaarde gaande bezuinigingen.

Dit is mijn pitch:

GroenLinks wil meer invloed van mensen op Wmo.

Het kabinet wil veel veranderen in het beleid voor mensen met een beperking.

Als de plannen door gaan, is zorg in de buurt en werk voor mensen met een arbeidshandicap straks de verantwoordelijkheid van gemeenten.

Dat biedt kansen, want gemeenten kunnen de zorg dichterbij organiseren en meer inzetten op preventie. Maar met de miljardenbezuiniging van dit kabinet wordt dat een onmogelijke opgave voor gemeenten.

GroenLinks zegt:  het gaat om mensen, niet om cijfers!  Vanuit de kabinetsplannen staan niet de mensen, maar de bezuinigingen voorop. enijsselstein.nl/an Vrouwen & IJsselstein. zie n IJselstein

Mensen en de zorg en ondersteuning die zij nodig hebben, zouden centraal moeten staan. Maar de discussies gaan helaas vooral over cijfers en beleid. Bovendien worden de discussies vooral gevoerd tussen instanties. Het gaat dus niet om wat mensen echt nodig hebben, maar om wat beleidsmakers denken dat nodig is. De mensen om wie het gaat, daar wordt nauwelijks mee gesproken. Over het hoofd van de mensen worden daarmee grote beslissingen genomen.

De gemiste kansen van van Rijn.

De Jeugdwet geeft niet alleen een overgang van de verantwoordelijkheid naar de gemeenten, maar ook een transformatie: preventie en vroegere beschikbaarheid moeten voorkomen dat problemen zo uit de hand lopen dat er veel ingrijpender hulp nodig is. Daarom moet elk kind of gezin zo snel mogelijk bij de juiste hulpverlener of team terechtkomen. Dat vraagt investeringen in vroege signalering van problemen bij kinderen en gezinnen, snelle begeleiding en doorverwijzing waar nodig, voorkomen van wachtlijsten, en goede samenwerking tussen huisarts, scholen, jeugdhulpverleners, kinderpsychiaters, jongerenwerkers, enzovoorts.

Inderdaad is er nu te veel versnippering en hangt het vaak van toeval en het doorzettingsvermogen van ouders af of hun kind de juiste zorg krijgt. Het probleem is echter dat Van Rijn tegelijk ingrijpend wil bezuinigen. Iedereen begrijpt dat zo’n transformatie en de daarbij horende reorganisatie in de eerste jaren alleen maar geld kosten. Op termijn kan het in theorie goedkoper worden als de preventie vruchten afwerpt, maar voorlopig zal de jeugdhulp alleen maar duurder worden. Door nu te bezuinigen, kan de transformatie geen succes worden en klagen we over een paar jaar weer net zo hard over de jeugdzorg als nu.

En dat willen we nu juist niet! Dus: boter bij de vis.